Serca mocno nam walą, siódma rano!
Szybko karty startowe podbijamy,
Wyjeżdżamy z ośrodka w Sielpi
W towarzystwie przyjaciół z KIGARI
Myślę sobie, co ja tu robię!
Co mi strzeliło do głowy?
Oto nasza "mission imposible",
Ale powtarzam sobie:
Jeżeli przejedzie Marlena...
Jeżeli przejedzie Zosia...
Jeżeli przejedzie Anita...
Jeżeli przejedzie Dorotka...
Moje siostry klubowe,
Ja także przejadę!!!
Nad nami krążą naszych bliskich i przyjaciół myśli,
Kciuki trzymane przez pozostałych CYKLISTÓW.
Toteż nic innego nam nie pozostaje,
Jak przejechać ten maraton,
Zgodnie z umową: że wyjeżdżamy
I wracamy wszystkie razem.
Kiedy połowa drogi jest za nami,
Wiem, że damy radę, mimo że jest trudniej.
Pędząc jak wiatr z górek (54 km/h)
Lub wspinając się na młynku z wypiekami,
( Miało być po równym Darku!!!)
Dałyśmy radę, przyjechałyśmy razem,
Stając się tej trasy bohaterkami.
My, dziewczyny z nizin na trekach,
Obładowane sakwami,
(mam tam wszystko czego potrzebujesz!!!)
Wciąż doganiałyśmy na trasie,
Kolarzy na ścigaczach z plecaczkami.
Teraz myślę, że to nic takiego.
W grupie byłyśmy nie do pokonania,
Pomogły nam, determinacja, pęd do mety
Czas maratoński, pogoda i przyjaciele.
Czas postawić sobie następne wyzwania,
Rodzą się w naszych głowach plany.....
Obiecałyśmy także powtórkę przyjaciołom z KIGARI.
Warto było podjąć ten wysiłek,
By uwierzyć, że potrafimy,
By usłyszeć słowa uznania,
Zobaczyć dumę w oczach Prezia,
I naszych klubowych przyjaciół.
Za rok znowu tam wrócimy!!!


Joanna Sikora