Dnia 15 maja 1863 roku, postanowiono wybudować latarnię morską na klifowym brzegu na zachód od miejscowości Niechorze.
Do opracowania projektu budowy latarni przystąpiono w roku 1863. Budowa trwała aż do 1866 roku i kosztowała 56 tysięcy talarów. 1 grudnia tegoż roku latarnia zaświeciła po raz pierwszy.
Piękna 45 metrowa budowla po dziś dzień dominuje architektonicznie nad zabudowaniami znajdującymi się w okolicy Niechorza.
Podstawą tej harmonijnie ukształtowanej budowli jest czworokątny budynek z symetrycznymi piętrowymi przybudówkami, na którym znajduje się wieża początkowo o przekroju kwadratu a później przechodząca w ośmiokąt. Wybudowana z czerwonej cegły wieża na narożnikach posiada wypuszczone lizeny, wykonane na przemian z cegły czerwonej i czarno-glazurowej. Płaszczyzny między lizanami wyłożone zostały jasnożółtą licówką. Wieża zakończona została wystającym gzymsem, na którym usytuowano otaczający ją taras widokowy (na wysokości 35,7 m !). Aby dostać się na taras, z którego podziwiać można wspaniałe widoki, trzeba pokonać aż 210 schodków znajdujących sie wewnątrz wieży.
Zwieńczeniem budowli jest szklana laterna z urządzeniem optycznym, przykryta kopulastym, metalowym dachem.
Od strony południowej przylegają do latarni budynki mieszkalne rodzin latarników i budynki gospodarskie otoczone ceglanym murem.
Wejście do latarni znajduje się od strony północnej. Fasadę budynku stanowi elewacja z pięknymi drzwiami wejściowymi z dwoma oknami po obu stronach oraz taras.
Na laterni zainstalowano urządzenie Fresnela I klasy według projektu Veit-Meyera. Mechanizm zegarowy poruszał pierścieniową blachą z czterema otworami, co umożliwiało wysyłanie światła o pożądanej charakterystyce. Jako źródło światła użyto olej rzepakowy, którego zużycie wynosiło ok 1500 kg rocznie.
Zgodnie z instrukcją światło zapalano pół godziny przed zachodem słońca, a gaszono o wschodzie.
W czasie II wojny światowej w 1945 roku pocisk artyleryjski uszkodził laterne i zniszczył układ optyczny. Wycofujący się Niemcy pozostawili 8 min, które na szczęście udało się usunąć i zapobiec zniszczeniu latarni.
W roku 1948 latarnia została całkowicie odbudowana według pierwotnej dokumentacji i wtedy też prawdopodobnie otynkowano elewacje pomiędzy lizanami. Pierwszy raz po odbudowie światło rozbłysło 18 grudnia 1948 roku o godzinie 15.30. Jako źródło światła zastosowano światło elektrycznej żarówki o mocy 1000 W i zamontowano aparat optyczny, sprowadzoną ze Szwecji, z obrotowymi czterokierunkowymi soczewkami pierścieniowymi. Żarówka zamontowana jest w zmieniaczu żarówek tak aby w razie przepalenia się pierwszej świeciła druga.
Zabezpieczeniem latarni przed zanikiem napięcia jest agregat prądotwórczy.
W celu zabezpieczenia latarni przed podmywaniem przez morskie fale wybudowano 500 metrową betonową opaskę ochronną.
W 2000 roku dokonano generalnego remontu całego obiektu, przywrócono pierwotny żółty kolor wieży, zamontowano system klimatyzacyjny oraz automatyczne otwieranie okien, a także odnowiono przyległe zabudowania i mury.
|
