Franciszek Beciński
Skocz do: nawigacji, szukaj

Franciszek Beciński (ur. 5 września 1897 Pilichowie, zm. 3 lipca 1975 w Pilichowie) – ludowy poeta-samouk, kowal.

Franciszek Beciński był synem Walentego i Jadwigi z domu Krysiak. Lekcji pisania i czytania udzielała mu matka. W latach 1913-1918 terminował u kowala w Sędzinie. W Pilichowie gospodarował na trzech morgach ziemi i pracował we własnej kuźni. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. Jego wiersze, opowiadania i artykuły ukazywały się w latach 1927-1939 w "Dzienniku Kujawskim" i "Piaście" w Inowrocławiu. W tym czasie współpracował z księdzem Henrykiem Koławskim i ówczesnym proboszczem parafii Byczyna ks. Wincentym Wrzalińskim, którzy kształtowali jego wielki talent a zarazem byli jego przyjaciółmi. W czasie II wojny światowej działał w Armii Krajowej, po wojnie nie popierał socjalizmu za co spotkały go represje.

Otrzymał nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy, Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz nagrodę im. Jana Pocka redakcji Chłopskiej Drogi.

Zmarł 3 lipca 1975 roku w Pilichowie. Grób Franciszka Becińskiego znajduje się na cmentarzu w Byczynie.

Siedem piosenek do jego tekstów nagrała na płycie To Kujawy Barbara Kalinowska z Bydgoszczy.