Jeremi Michał Korybut Wiśniowiecki (zwany Jaremą) herbu Korybut (ur. 17 sierpnia 1612 w Łubniach, zm. 20 sierpnia 1651 w obozie pod Pawołoczą prawd. w wyniku epidemii) – książę na Wiśniowcu, Łubniach i Chorolu, energiczny dowódca wojsk koronnych, wojewoda ruski od 1646, starosta przemyski, przasnyski, nowotarski, hadziacki, kaniowski. Ojciec króla polskiego Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Syn Michała Wiśniowieckiego, starosty owruckiego i córki hospodara mołdawskiego Jeremiasza - Rainy Mohylanki. Pierwotnie wyznawca prawosławia, przeszedł na katolicyzm.
Osierocony w wieku 7 lat, wychowywany był przez swego stryja Konstantego Wiśniowieckiego. Kształcił się w kolegium jezuitów, zaś pierwsze doświadczenie wojskowe zdobywał w Niderlandach. Po powrocie do Rzeczypospolitej uczestniczył w kolejnych kampaniach: w wojnie smoleńskiej (1633-1634), w 1637-1638 w tłumieniu powstania kozackiego Dymitra Huni, w wojnie z Tatarami 1640-1646 (m.in. bitwa pod Ochmatowem). W 1644 po fałszywej informacji o śmierci Adama Kazanowskiego oblegał i podbił jego posiadłość w Rumnie, za to został skazany na wygnanie. Po przedstawieniu mocnych dowodów do Rumna, otrzymał wsparcie od sejmików i później od Sejmu i króla. W 1646 po śmierci Koniecpolskiego, został wojewodą ruskim. Odegrał niepoślednią rolę w tłumieniu powstania Chmielnickiego (1648-1651). (m.in. bitwa pod Konstantynowem). Był faktycznym dowódcą obrony Zbaraża (1649) oraz przyczynił się do zwycięstwa nad siłami kozacko-tatarskimi w bitwie pod Beresteczkiem (1651), gdzie dowodził jazdą lewego skrzydła. Żydowski kronikarz Natan Hannower pisał o jego roli w ratowaniu uciekinierów z kozackiej pożogi:

…niósł ich, jak na skrzydłach orlich, aż ich przeprowadził dokąd chcieli. Gdy im groziło niebezpieczeństwo z tyłu kazał im iść przed sobą, a gdy im groziło z przodu wówczas on maszerował przed nimi, jako tarcza i puklerz, a oni za nim kładli się obozem.


Dziedzic wielkich dóbr w województwie ruskim, wołyńskim i przede wszystkim kompleksu dóbr łubniańskich w województwie kijowskim na Zadnieprzu. Intensywnie kolonizował Zadnieprze. Posiadał własną armię, której liczebność wahała się od 2000 do 6000 żołnierzy. Jego osoba została unieśmiertelniona w Trylogii Henryka Sienkiewicza, jednak wśród historyków osoba księcia budzi kontrowersje ze względu na bardzo brutalną formę sprawowania władzy, która jednak umożliwiła mu przejęcie i utrzymanie wielu kresowych posiadłości. Dużo wątpliwości budzi również stosowana przez Jaremę polityka tłumienia powstania Chmielnickiego, poprzez stosowanie okrutnych represji (m.in wbijania na pal). Z drugiej jednak strony należy podkreślić zdolności dowódcze księcia oraz dodatni wpływ, jaki miał na morale wojska. Jego domniemane zmumifikowane zwłoki oglądać można w krypcie klasztoru na Świętym Krzyżu. Współczesne badania sądowo-lekarskie z 1980 r. podają jednak w wątpliwość, czy przechowywane tam zmumifikowane zwłoki mężczyzny są w istocie ciałem Jeremiego Wiśniowieckiego, lecz badań porównawczych DNA do tej pory nie wykonano. Jeremi Wiśniowiecki na katolicyzm przeszedł w 1632 wbrew wyraźnemu zakazowi (klątwie) swojej matki Rainy Wiśniowieckiej (bliskiej krewnej św. Piotra Mohyły).